Η Κεντητική, ο πλουσιότερος, λαμπρότερος, και πιο διακοσμημένος κλάδος, της Ελληνικής λαϊκής χειροτεχνίας, σημειώνει ιδιαίτερη άνθιση από τα μέσα του 18ου μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες της περιόδου συνετέλεσαν καθοριστικά στην άνθιση αυτή.
Τα έργα της νεοελληνικής κεντητικής διατηρούν έντονη την εθνική τους υπόσταση, με αρχέγονους συμβολισμούς, δοξασίες και έθιμα, με θέματα εδραιωμένα στην οικογενειακή και τοπική παράδοση όπου και τους προσδίδουν ιδιαίτερο τύπο και ρυθμό. Όπως υποστηρίζει η Αγγ. Χαντζημιχάλη, «πολλά θέματα έχουν σχέση με τους βιογενετικούς νόμους και ανταποκρίνονται σε παμπάλαιες ανθρώπινες συνήθειες της γένεσης, σε λατρείες και μαγικές δοξασίες. Τα θέματα αυτά επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά από κάποιο ιερό άγραφο νόμο και από την ανεξήγητη πίστη πως περικλείουν την δύναμη του καλού».
Τα κεντήματα για το στολισμό του σπιτιού, των παραδοσιακών φορεσιών, αλλά και της εκκλησιαστικής χρήσης συνηθίζουν να παίρνουν την ονομασία τους από τα υλικά, την τεχνική, τον προορισμό και τον τόπο δημιουργία τους.